The Tongue Stick, primitieve versie.

Hier is een van de beste verhalen die mijn vader vertelde, aangepast aan de ware oorsprong... die oorsprong waarvan ik me nauwelijks kan herinneren, en die soms nooit lijkt te hebben bestaan. Maar net als mijn vader heb ik het nodig als ik de krekels hoor.

Het was vanaf de rand van het ravijn dat hij het zag vliegen, in de schemering van de klein gebed. Het zag eruit als een langgerekte reiger die door het ravijn van afdaalde Las Trancas, naar de ontmoetingen met de rivier de Araute. Omdat het tegen het licht was, gaf de zonsondergang hem rust om voorlopig te geloven in het verhaal van de donkere steltloper die op zoek was naar de ronde vijver, waar hoge ravijnen zijn, waar de Torogoz leeft.

Maar de volgende dag wakkerde het nieuws de legende aan: een dode koe op de vlakte van Vargas, zonder schrammen, zonder slagen, zonder tong. Het was toen dat Don Marcos, die we hem destijds Maco noemden (zoals zijn grootmoeder hem noemde), zich het verhaal herinnerde en het mij vertelde, voor nog een voorlaatste keer.

Het was een donkere zomernacht, met de hitte die langs de ribben droop en het zwervende lied van de guacos op zoek naar ongehoorzame kippen in de bomen van bolas. De stilte slowcricket blut, en niet door saaie krekels; het was als het brullen van een stier, wanhopig brullend in de bewolkte verte. Maco stond op en liep aan boord, achter de latrine; de nacht was nog zwarter, zonder nieuwe sterren, zoals elke saaie april zonder liefdesaffaires, en de stem van zijn vrouw in de echo van stilte:

– Die stier huilt, hij moet verstrikt zijn geraakt in een draad.

Zijn vage hoop dat oom Noé in staat zou zijn om voor het rundvlees te zorgen, eindigde toen hij besloot zijn linkerschoen te strikken en naar huis terugkeerde voor het tweeëntwintig geweer, de jagerslamp en een doos munitie.
Hij smeet naar de poort, schudde de lamp om het vuur wakker te maken, terwijl hij op weg was naar de boerderij van Don Catarino; gewoon vallen in de pose van La cachirula.
Hij luisterde naar de stilte van de kuise eunuch terwijl een ander lied werd gezongen maar met hetzelfde refrein:

- Oh! Catocho, opnieuw nam de nacht je mee naar de kerk.

Hij ging voorzichtig naar beneden en herinnerde zich oude uitglijders op smaak gebracht met heimelijke kussen, de adem van ocote en gefeliciteerde landingen van de stormloop van potentiële schoonfamilie. Nog eerder stak hij de rivier over, hij doofde de lantaarn voor de bekende gewoontecultus, terwijl hij het in de lever herhaalde.

- Het is beter om te onthouden kopiëren met de helderheid van het schuim en het geluid van de stenen.

Aangekomen bij het podium van de stier, een paar meter van de trapiche, probeerde de vergelijking te beredeneren; het dier rende rond een struikgewas en elk derde deel van een ellips lanceerde zijn dodelijke gehuil. Maco naderde in het donker het pad, klaar om de lamp aan te steken die al op zijn voorhoofd was geplaatst. Geweer in de hand probeerde hij de afgeleide van het dier op te lossen, dat na een half uur dorsen van het gras al een gemarkeerde baan had.

Had hij maar omhoog gekeken, dan had hij de geheimzinnige gevleugelde gezien, die van bovenaf de stier met een verdovend geur die als dauw neerdaalde en de neus binnendrong op het ritme van een ongelijksoortig gefladder van uilen in de tabanco.
Tijdperk de tongstok, die in zijn foutieve poging om het genre te variëren een stier koos die resistent was tegen dogma's; een koe zou binnen enkele minuten in slaap zijn gevallen, en dan zachtjes naar beneden komen, dubbel om haar nek gewikkeld met haar slinger Jafa, knijpend totdat de tong uitstak tot verkoopbare maat. Hij zou haar proeven en de vieze smaak van herkauwen wegnemen door haar malse uier als toetje te eten.

De minuten van de gevederde slang eindigden voortijdig; Maco deed de lamp aan, op hetzelfde moment dat hij het pistool op de stier richtte die, zonder opties, reageerde door los te laten in een raaklijn richting de boerderij van de oom Noa. Toen hij bij de getraliede deur kwam slaakte hij een kreet en nog een toen hij eroverheen sprong, bij het geluid van brekende takken stopte hij niet voor een lange afstand toen hij door de pijp ging, daar bij de boom van opstijgen. Toen Maco laat opkeek om het gevleugelde reptiel te verlichten, was het verdwenen. Alleen de dauw daalde neer en hij kon ternauwernood een steengrijze veer redden die door zijn verderfelijke geur beslist bij de tongverwijderaar hoorde.

Maco kwam terug als een slaapwandelaar en probeerde zijn zoom te bedruipen terwijl een koude zweetstreep verticaal over zijn rug trok. Hij kwam bij het huis aan, legde het geweer, de schoenen en de lamp weg, machteloos voor zo'n puzzel viel hij in slaap en droomde dat hij baadde in de poel van De Kleine Zeemeermin, met een lucht die wordt bestuurd door dieren uit de film Avatar, maar dan in 2D.

De volgende dag lag er een bruine koe dood op de boerderij van Don Jezus Orellana, zonder voetafdrukken, zonder bloed, zonder taal.